چهارشنبه ‌سوری‌

یاکان‌ ما در شب‌ عید آتش‌ می‌ افروختند و به‌ شادی‌ گرد آن‌ نیایش‌ می‌ کردند. گویند که‌ پس‌ از اسلام‌ در ایران‌ رسم‌ بر این‌ شد که‌ در آخرین‌ چهارشنبه‌ سال ،پس‌ از غروب‌ آفتاب‌ با چوب‌ و کنده‌ و خار در فضای‌ باز آتش‌ افروزند و جشن‌ گیرند و هنوز پس‌ از قرن ها هر سال‌ مردم‌ با افروختن‌ آتش‌ و پریدن‌ از روی‌ آن‌ و خواندن‌ سرود و صرف‌ نقل‌ و آجیل‌ و آش‌ رشته‌ مخصوص‌ تا آخرین‌ ساعات‌ شب‌ به‌ شادمانی‌ سرگرم‌ می ‌شوند.

استفاده های گوناگون از آتش در گذشته
آتش‌ از زمان های‌ دور مورد توجه‌ بوده‌ است. در قدیم‌ آتشکده‌های‌ بزرگی‌ در ایران‌ ساخته‌ بودند تا آتش‌ را همیشه‌ روشن‌ و برپا نگاه‌ دارند. به خوبی‌ پیداست‌ در زمانی‌ که‌ نیروی‌ اصلی‌ در تولید نورآتش‌ بوده، روشن‌ نگاه‌ داشتن‌ آتش‌ و در نتیجه‌ رهایی‌ از سیاهی‌ و تیرگی‌ و بهره‌مندی‌ از نور و روشنایی‌ چه‌ اهمیتی‌ داشته‌ است.
افزون‌ بر این‌ از روشنایی‌ آتش‌ در کار خبر رسانی‌ نیز استفاده‌ می ‌شده‌ است. بر فراز برج ها و بلندی ها آتش‌ می‌ افروختند و به‌ یکدیگر پیام‌ می‌ رسانیدند به جز بهره‌مندی‌ از نور آتش‌ و جنبه‌ پیام‌ رسانی، آتش‌ به‌ سبب‌ گرما و تولید حرارت‌ در خانه‌ و نیز استفاده‌ در پخت‌ و پز، کاربرد مفیدی‌ داشته‌ که‌ به‌ موجب‌ آن‌ مقدس‌ به‌ شمار می ‌آمده همچنین‌ آتش‌ به‌ لحاظ‌ پاک‌ کنندگی‌ و به‌ عنوان‌ نابود کننده‌ آلودگی ها مورد توجه‌ بوده است بنابراین آتش‌ به‌ لحاظ‌ نور، گرما، خبر رسانی، پاک‌ کنندگی‌ و به‌ عنوان‌ یکی‌ از عناصر چهارگانه‌ مقدس‌ پیشینیان‌ (آب، خاک، باد و آتش‌) در فرهنگ‌ ایرانیان‌ قدیم‌ اهمیتی‌ ویژه‌ داشته‌ است. اکنون‌ نیز همچنان‌ به‌ صورت‌ نمادین‌ در جشن‌ چهارشنبه ‌سوری‌ افروخته‌ می ‌شود و مردم‌ گرد آن‌ به‌ شادی‌ سرگرم‌ می ‌گردند.

معنای واژه سوری
واژه‌ سوری‌ یا سوریک‌ به‌ معنی‌ گل‌ سرخ‌ و گل‌ سوری‌ است‌ و شاید به‌ همین‌ سبب‌ است‌ که‌ در چهارشنبه ‌سوری‌ خوانده‌ می ‌شود:سرخی‌ تو از من... چهارشنبه‌ روز سرخ، روز گل‌ سرخ، روز افروختن‌ آتش‌ و شادمانی‌ مردم‌ و ستایش‌ خداوند برای‌ بهره‌مندی‌ از این‌ نعمت‌ است.